گزارش باکس آفیس این هفته را با دکتر اسلیپ (Doctor Sleep)، محصولِ برادرانِ وارنر شروع می‌کنیم که به قربانی سندرومِ بلید رانر ۲۰۴۹ تبدیل شد. به این صورت که همان‌طور که بلید رانر ۲۰۴۹ مخصوصا برای طرفدارانِ فیلمِ اورجینالِ ریدلی اسکات تبلیغات شده بود، دکتر اسلیپ هم به‌طرز سنگینی برای جلبِ نظرِ طرفداران فیلم درخشش به کارگردانی استنلی کوبریک و کتاب استیون کینگ تبلیغات شده بود؛ تا جایی که این فیلم چیزِ دیگری برای عموم مردم ارائه نمی‌کرد. به‌گونه‌ای که این فیلم به‌جای فیلمی که هرکسی می‌تواند از دیدنِ آن لذت ببرد، شبیه یک رویدادِ ویژه برای طرفدارانِ نسخه‌ی سینمایی و ادبی درخشش به نظر می‌رسید و هرکسی را که در این دایره‌ی تقریبا کوچک جای نمی‌گرفت از خود طرد می‌کرد. اگر دکتر اسلیپ عملکردی شبیه به بلید رانر ۲۰۴۹ می‌داشت (۸۹ میلیون دلار خانگی و ۲۴۲ میلیون دلار جهانی)، نتیجه‌ای که برای آن فیلم ناامیدکننده بود، برای این فیلم که با ۴۵ میلیون دلار بودجه تهیه شده، موفقیت‌آمیز می‌بود. ولی این اتفاق نیافتاد. دکتر اسلیپ به فقط ۱۴ میلیون و ۱۰۰ هزار دلار افتتاحیه دست پیدا کرد؛ رقمی که نه‌تنها خیلی پایین‌تر از افتتاحیه‌ی ۲۵ میلیون دلاری پیش‌بینی‌شده‌ی تحلیلگران است، بلکه کمتر از افتتاحیه‌ی فیلم‌های ترسناکِ غیرفرنچایزی سال‌های اخیر مثل چراغ‌های خاموش (Lights Out) و نفس نکش (Don’t Breathe) هم است. دکتر اسلیپ تا پایانِ دوره‌ی اکرانش در حالی ۴۰ میلیون دلار خواهد فروخت که البته اگر درآمدی نزدیک به ۳۰ میلیون دلار داشت هم نباید تعجب کنیم. به این ترتیب، نفرینِ بلید رانر ۲۰۴۹ دوباره قربانی می‌گیرد تا دلیلِ دیگری برای نگرانی برای سرنوشتِ تل‌ماسه‌ی برادران وارنر و لجندری به دست بیاوریم. عملکردِ دکتر اسلیپ نشان می‌دهد که عموم مخاطبان اهمیتی به این آی‌پی نمی‌دهند. درخشش با کسب ۴۴ میلیون دلار در سال ۱۹۸۰، به موفقیتِ قابل‌قبولی تبدیل شد، اما شهرت و محبوبیتِ این فیلم به چارچوبِ بسته‌ی خوره‌های ژانرِ وحشت و سینمادوستانِ هاردکور خلاصه شده است. همچنین از آنجایی که درخشش، یک فیلمِ ترسناکِ آرام‌سوزِ ۱۴۳ دقیقه‌ای است، پس در آن دسته فیلم‌هایی که در گردهمایی‌های خانواده معرفی می‌شوند هم نیست. بنابراین همان اندکِ نوستالژی‌ای که مردم برای درخشش داشتند هم با ماهیتِ دکتر اسلیپ به‌عنوانِ یک فیلم بزرگسالانه‌ی ۱۵۳ دقیقه‌ای از بین رفته بود. از آنجایی که مردم نمی‌توانند بچه‌هایشان را به خود به دیدنِ فیلم ببرند، در نتیجه استخدامِ پرستارِ بچه خرجِ بیشتری برایشان می‌تراشد. دکتر اسلیپ در حالی اقتباسِ رُمانِ سالِ ۲۰۱۳ استیون کینگ است که همزمان حکم دنباله‌ی سه نسخه‌ از درخشش را ایفا می‌کند (کتابِ کینگ، فیلمِ کوبریک و مینی‌سریالِ شبکه‌ی ای‌بی‌سی). اکثرِ سروصدای رسانه‌ای این فیلم به عدمِ علاقه‌‌ی کینگ به فیلمِ کوبریک و اینکه مایک فلاناگان در مقامِ کارگردان تلاش کرده بود تا سه نسخه‌ی قبلی درخشش را با کتابِ دکتر اسلیپ ترکیب کرده و به یک دنباله/اقتباسِ هیبریدی تبدیل کند خلاصه شده بود.

گرچه این حرکت، جاه‌طلبانه و جالب است، اما این اطلاعات فقط برای کسانی که از قبل برای دیدنِ دنباله‌ی درخشش هیجان‌زده بودند ارزشمند بود و کاری برای جلب نظرِ کسانی که از قبل علاقه‌ای به دیدنِ این فیلم نداشتند و فقط دنبالِ یک فیلمِ ترسناکِ پسا-هالووین بودند انجام نمی‌داد. می‌توان گفت از آنجایی که هالووینِ اخیر از فیلمِ ترسناکِ بزرگی بهره نمی‌برد، دکتر اسلیپ این پتانسیل را داشت تا این کمبود را برطرف کند. البته که هالووین امسال شاملِ جوکر، مالیفیسنت: بانوی شرارت و زامبی‌لند: دابل تپ می‌شد، ولی دکتر اسلیپ می‌توانست جای خالی رویدادهای بزرگی مثل اره یا فعالیتِ فراطبیعی را در این فصل پُر کند. با این وجود، نباید فراموش کنیم که نه‌تنها آن: فصل دوم به موفقیتِ غول‌آسایی در سپتامبر تبدیل شد، بلکه جوکر هم از عدم وجود فیلم ترسناک در بازار استفاده کرد. البته که در رابطه با دکتر اسلیپ کماکان در حال صحبت کردن درباره‌ی یک فیلمِ ۴۵ میلیون دلاری هستیم که می‌تواند عملکردِ بهتری در کشورهای خارجی داشته باشد، اما به‌طور کلی دکتر اسلیپ باز دوباره یکی از آن وضعیت‌های ترسناکی را یادآوری می‌کند که یک اقتباسِ آی‌پی‌محور عملکردِ به مراتب بدتری در مقایسه با یک فیلمِ اورجینال در همان ژانر دارد. درست همان‌طور که مثلا انیمیشن اورجینالِ لک‌لک‌ها عملکردی بهتری در مقایسه با لگو نینجاگو داشت؛ این موضوع نشان می‌دهد که اسمِ استیون کینگ به‌تنهایی تضمین‌کننده‌ی موفقیت‌ِ یک فیلم نیست. تا وقتی که مردم به دیدنِ فلان فیلم علاقه نداشته باشند، اسمِ کینگ نمی‌تواند نظرشان را برگرداند. دومین تازه‌اکرانِ این هفته اما میدوی (Midway)، محصولِ لاینزگیت است. جدیدترین فیلمِ رولند اِمریک که با بودجه‌ای بین ۷۰ تا ۱۰۰ میلیون دلار ساخته شده، یک اکشنِ جنگ جهانی دومی است است که بدون سروصدای رسانه‌ای و با نقدهای ضد و نقیضِ رو به منفی و البته بدون بهره بُردن از هیچ‌گونه ستاره‌ای روی پرده‌ی سینماها رفت. این فیلم ۱۷ و نیم میلیون دلار به‌عنوان افتتاحیه‌ی سه روزه‌اش و ۲۰ و نیم میلیون دلار به‌عنوان افتتاحیه‌ی جمعه تا دوشنبه‌اش (تعطیلی روز کهنه‌سربازان) به دست آورد. گرچه این رقم بهتر از پیش‌بینی‌های ۱۴ میلیون دلاری تحلیلگران است، اما عملکردِ بهترِ آن نسبت به پیش‌بینی‌ها بیشتر از اینکه از لحاظ فروشِ به دردش بخورد، فقط به دردِ جایگاهش در جدول می‌خورد. اما این درآمد در حالی افتتاحیه‌ی عظیمی نیست که همزمان درآمدِ قابل‌قبولی برای فیلمی که اکثریت‌مان نادیده‌اش گرفته بودیم حساب می‌شود. این فیلم که میانگینِ امتیازِ A را از تماشاگرانش دریافت کرده امیدوار است که دوامی شبیه به هکساو ریج (Hacksaw Ridge) داشته باشد؛ آن فیلم در نوامبر ۲۰۱۶ به ۶۷ میلیون و ۲۰۰ هزار دلار فروشِ خانگی از ۱۵ میلیون و ۱۹۰ هزار دلار افتتاحیه دست پیدا کرد. البته که این دو فیلم کاملا قابل‌مقایسه نیستند؛ بالاخره نه‌تنها از هکساو ریج مثبت‌تر و نامزدی‌های اسکار بهره می‌برد، بلکه به‌دلیلِ بازگشتِ مل گیبسون سروصدای رسانه‌ای شلوغی هم به راه انداخته بود.

فیلم Playing with Fire پارامونت در رده سوم قرار گرفته و ۱۲.۸ میلیون دلار فروخت و فراتر از انتظارات ظاهر شد. این فیلم امتیاز +B سینمااسکور را روز افتتاحیه دریافت کرد. مخاطبین این فیلم ۵۱ درصد مرد بودند. در بازار بین‌المللی این فیلم در ۱۰ سینما به نمایش درآمد و ۲.۵ میلیون دلار فروخت که ۱.۱ میلیون دلار آن برای مکزیک است.

۱۰ فیلم برتر گزارش باکس آفیس آمریکا در هفته دوم نوامبر / ۲۰ آبان ۹۸