این در حالی است که اگر داستان آزور آهای را از زاویه‌ی خورشید و دنباله‌دار سرخ و ماه ببینیم، می‌توانیم ماهیتِ وحشتناکِ واقعی کاری که آزور آهای با کشتن نیسا نیسا انجام می‌دهد را درک کنیم؛ ما به این نتیجه رسیدیم که چگونگی به دنیا آمدن اژدهایان از ماه و افسانه‌ی ساختنِ لایت‌برینگر، دو روایت متفاوت از یک رویداد آسمانی یکسان هستند. آن رویداد آسمانی چه چیزی است؟ ترکیدن ماه توسط خورشید و فرو آمدن شهاب‌سنگ‌هایش روی زمین. این اتفاق موجب به وجود آمدن یک زمستان هسته‌ای یا شب طولانی می‌شود. پس خورشید (آزور آهای)، کار بدی انجام می‌دهد. با اینکه ما فکر می‌کنیم که آزور آهای با کشتنِ نیسا نیسا، کار قهرمانانه‌ای برای نجات دنیا انجام داده، ولی دومین روایت، آزور آهای را به‌عنوان مسبب شب طولانی، یکی از فاجعه‌های تاریخِ دنیای مارتین ترسیم می‌کند. انگار مارتین می‌خواهد بهمان سرنخ بدهد که واقعیتِ آزور آهای آن چیزی که در ظاهر به نظر می‌رسد نیست. به عبارت دیگر افسانه‌ی لایت‌برینگر درباره‌ی تلاشِ آزور آهای برای به پایان رساندن شب طولانی نیست، بلکه اتفاقا دلیلِ به وجود آمدن شب طولانی است؛ دلیلِ اصلی به وجود آمدن تاریکی است. اما طرفداران این تئوری به این نتیجه رسیده‌اند که شاید مارتین قصد ندارد بگوید که آزور آهای، برخلافِ باورمان، قهرمان نیست و کار وحشتناکی انجام داده است؛ شاید مارتین ازطریق به شک انداختنِ ما درباره‌ی ماهیتِ واقعی آزور آهای می‌خواهد تا ماهیتِ کل افسانه‌ی لایت‌برینگر و افسانه‌ی تولد اژدهایان از ماه را زیر سؤال ببریم و آن را از زاویه‌ای دیگر بررسی کنیم. مسئله این است که همان‌طور که در مقاله‌ی «لایت‌برینگر بودن جان اسنو» به این نتیجه رسیدیم، افسانه‌ی ساختِ لایت‌برینگر یک استعاره‌ی دوگانه است. یعنی این افسانه به همان اندازه که به‌طور استعاره‌ی روایتگرِ متلاشی شدن ماه توسط شمشیرِ خورشید است، به همان اندازه هم روایتگرِ یک داستانِ پنهان دیگر است؛ داستانِ پنهان دوم که افسانه‌ی لایت‌برینگر نمایندگی‌اش می‌کند، داستانِ تولیدمثل است؛ داستانِ مادران است؛ داستان تمام مادرانی که زندگی خودشان را به منظور به دنیا آوردن یک زندگی جدید به خطر می‌اندازند. حقیقت این است که قبل از پیدایش علم مُدرن، خطرِ مرگ در زمان زایمان اصلا شوخی‌بردار نبود. وقتی یک مادر تصمیم می‌گرفت (البته اگر اصلا حق تصمیم‌گیری داشتند!) تا بچه‌دار شود، درواقع تصمیم می‌گیرد تا با خودِ مرگ دست به یقه شود؛ مبارزه‌ای که اکثرِ اوقات به نفع مرگ تمام می‌شود. مارتین این بخش از زندگی قرون وسطایی را به‌طرز سنگینی به «نغمه یخ و آتش» منتقل کرده و اصلا آن را به هسته‌ی داستانش تبدیل کرده است.

تاریخِ دنیای مارتین سرشار از مادرانی است که جان خودش را در هنگام زایمان از دست داده‌اند که از معروف‌ترین‌هایشان می‌توان به مادر جان اسنو، دنریس و تیریون اشاره کرد. می‌خواهم بگویم افسانه‌ی لا‌یت‌برینگر به همان اندازه که روایتگر متلاشی ماه توسط خورشید است، به همان اندازه هم روایتگر مراسم عشق‌ورزی یک زن و شوهر برای بچه‌دار شدن است. برای یادآوری هم که شده، باید بخشی از مقاله‌ی «لایت‌برینگر بودن جان اسنو» را اینجا تکرار کنم: در کتاب «یورشِ شمشیرها»، سالادور سان، دوستِ داووس که دزددریایی است افسانه‌ی آزور آهای را این‌گونه برای او تعریف می‌کند؛ فقط حواستان باشد تا در هنگام خواندن این داستان، به‌جای تصور کردنِ شوهری که برای درست کردن یک شمشیر، از آن برای کشتنِ همسرش استفاده می‌کند، داستان دیگری را تصور کنید: داستانِ زن و شوهری که در تلاش هستند تا بچه‌دار شوند و همسرش بر اثر زایمان می‌میرد. سالادور سان می‌گوید: «داستان ساختِ لایت‌برینگر رو می‌دونی؟ باید بهت تعریف کنم. یه زمانی تاریکی روی دنیا سنگینی انداخته بود. برای مقابله، یه قهرمان باید شمشیرِ شایسته‌ی یه قهرمان رو صاحب می‌شد، اوه، شمشیری که نظیرش رو کسی ندیده بود و برای همین، سی روز و سی شب آزور آهای بدون استراحت در معبد کار کرد، شمشیری رو با آتش مقدس ساخت. حرارت و پُتک و تا زدن، حرارت و پتک و تا زدن، اوه بله، تا اینکه شمشیر آماده شد. ولی وقتی فولاد رو به آب فرو برد، به چندین تکه ترکید. چون قهرمان بود، نمی‌تونست شونه بالا بندازه و دنبال انگور مرغوبی مثل این بره، برای همین دوباره شروع کرد. بار دوم، پنجاه روز و پنجاه شب طول کشید و شمشیر از اولی هم بهتر به نظر می‌رسید. آزور آهای یه شیر گرفت تا تیغه رو با فرو کردن تو قلب سرخِ حیوون، آبدیده کنه، اما باز فولاد ترک برداشت و خُرد شد. افسوس و دریغش حد نداشت. چون فهمید چکار باید بکنه. صد روز و صد شب روی سومین شمشیر کار کرد و تیغه توی آتش مقدس سفید شده بود. همسرش رو به اسم صدا زد: نیسا نیسا، سینه‌ات را باز کن و بدان که تو را بیش از هر چیز در این دنیا دوست دارم. همسرش اون کار رو کرد، چرا، نمی‌دونم. آزور آهای شمشیر رو به قلب زنده‌ی اون فرو برد. می‌گن که فریاد عذاب و سرمستی‌اش صورت ماه رو شکافت، اما خون و روح و توان و شهامتش همه به فولاد رفت. اینه داستان ساختِ لایت‌برینگر، شمشیر سرخ قهرمانان».

این افسانه در حالِ توصیف کردنِ شوهری مشغولِ باردار کردنِ همسرش از طریف فرو کردنِ «شمشیر»‌اش به درونِ او است. فرو رفتنِ شمشیر به درون نیسا نیسا استعاره‌ای از این است که شوهرش در حال فرو کردنِ خودش به درونِ همسرش است. درنهایت لایت‌برینگری که او بیرون می‌کشد، بچه‌شان است. ترکیبی از آتش و فولادِ پدر (دی‌ان‌ای پدر) و خون و روح و توان و شهامتِ مادر. وقتی از این زاویه‌، از زاویه‌ی تماشای لحظه‌ی عشق‌ورزی و تولیدمثل آزور آهای و نیسا نیسا به این صحنه نگاه می‌کنیم، مرگِ نیسا نیسا توسط شمشیر (اندام مردانه) آزور آهای دیگر اتفاق بدی به نظر نمی‌رسد، بلکه یکی از حقایقِ تراژیکِ یک دنیای قرون وسطایی است. چنین چیزی درباره‌ی افسانه‌ی به دنیا آمدن اژدهایان (شهاب‌سنگ‌ها) هم صدق می‌کند. از یک طرف به قتل رسیدن ماه توسط شمشیرِ خورشید در قالب دنباله‌دارِ آتشینش، به سقوط شهاب‌سنگ‌های ماه روی زمین و ایجاد فاجعه‌ای بزرگ منجر می‌شود. اما وقتی این رویداد را از زاویه‌ی تولیدمثل نگاه می‌کنیم، با سناریوی دیگری روبه‌رو می‌شویم؛ خورشید، ماه را نمی‌کشد. بلکه خورشید، ماه را با دنباله‌دارِ سرخش (شمشیرش / اندام مردانه‌اش) باردار می‌کند و ماه در جریان زایمان کردن و به دنیا آوردنِ اژدهایان (شهاب‌سنگ) می‌میرد. ‌همان‌طور که در مقاله‌ی «لایت‌برینگر بودنِ جان اسنو» هم گفتم، متنِ «نغمه یخ و آتش» سرشار از مقایسه کردن شمشیر و اندام مردانه است. از این نظر یک شمشیر خون‌آلود می‌تواند معنای دوپهلویی داشته باشد؛ همان‌طور که دنباله‌دار سرخ به همان اندازه که یک شمشیر سرخ است، می‌تواند شمشیر خون‌آلودِ خورشید در هنگامِ باردار کردنِ ماه نیز باشد. در طولِ متن کتاب‌ها می‌توان سرنخ‌های مشابه‌ای را پیدا کرد که مارتین از تصویرِ ضربه خوردن یک زن توسط شمشیرِ مرد به‌عنوان استعاره‌ای از عشق‌ورزی استفاده می‌کند. مثلا یکی از فصل‌های «رقصی با اژدهایان»، حول و حوشِ ریک (تیان گریجوی) و زنی به اسم باربری داستین می‌چرخد؛ باربری داستین بانوی «باروتاون» و بیوه‌ی لُرد ویلیام داستین است. باربری داستین در گذشته عاشقِ برندون استارک (برادرِ ند استارک که همراه‌با پدرشان ریکارد توسط شاه دیوانه کشته می‌شوند) بوده است. اما ریکارد استارک برای اینکه حمایتِ ریورران را در شورش علیه اریس تارگرین به دست بیاورد، برندون را به نامزدی کتلین تالی در می‌آورد. بعد از اینکه برندون می‌میرد، ند استارک با کتلین ازدواج می‌کند تا از حمایتِ ریورران در جریانِ شورش رابرت مطمئن شود.

بانو داستین در این بخش از «رقصی با اژدهایان» درباره‌ی رابطه‌اش با برندون با ریک صحبت می‌کند؛ دو نکته‌ای که باید درباره‌ی این گفت‌وگو به یاد داشته باشید این است که (۱) این صحنه در سردابه‌های وینترفل صورت می‌گیرد (جایی که همیشه اهمیتِ اسرارآمیزِ فراوانی برای جان اسنو داشته است) و (۲) توجه کنید که مارتین چگونه مثلِ متنِ نحوه‌ی ساختِ لایت‌برینگر، از واژه‌ی «شمشیر» به شکل دو پهلو استفاده می‌کند: «برندون عاشق شمشیرش بود. اون عاشق تیز کردنش بود. می‌گفت، “می‌خوام اون‌قدر تیز باشه که بتونم موهای یه زن رو باهاش بزنم”. و اینکه چقدر عاشق استفاده ازش بود. یه بار بهم گفت، “یه شمشیر خونین، چیز زیباییه”. تیان گفت، «تو می‌شناختیش». نورِ فانوس تو چشمای بانو داستین باعث شد تا این‌طور به نظر برسد که آن‌ها شعله‌ور هستند: «برندون همراه‌با لُرد داستین، پدر اونی که بعدا باهاش ازدواج کردم، تو باروتاون بزرگ شده بود. اما اون اکثر وقتش رو صرف سوارکاری تو منطقه ریلز می‌کرد. اون عاشق سوارکاری بود. خواهر کوچیکش هم به اون رفته بود. اون دوتا مثل یه جفت سنتور بودن… برندون هیچ‌وقت برای به دست آوردن چیزی که می‌خواست، خجالت نمی‌کشید. من الان پیر شدم، یه چیز چروکیده که مدت زیادی بیوه بوده، اما هنوز تصویرِ خونِ باکرگی‌ام روی بدنش از اون شبی که منو به به دست آورد رو به یاد دارم. فکر کنم خود برندون هم اون تصویر رو دوست داشت. البته که یه شمشیرِ خونین، چیزِ زیباییه. درد داشت، اما درد شیرینی بود». بخشِ «درد شیرین» مخصوصا از این جهت جالب‌توجه است که بلافاصله جمله‌بندی مشابه‌ای در افسانه‌ی لایت‌برینگر را به خاطر می‌آورد. بعد از اینکه آزور آهای «شمشیر»‌اش را به درونِ نیسا نیسا فرو می‌کند، بهمان گفته می‌شود که فریاد «عذاب و سرمستی»‌ نیسا نیسا، ماه را می‌شکافد؛ عذاب و سرمستی‌اش یعنی درد و لذت و درد و لذت مترادفِ با«درد شیرین» است. اما چیزی که مهم‌تر است این است که مارتین در طول متن عادت دارد که مبارزه و شمشیربازی را ‌با عشق‌ورزی و زایمان در یک ردیفِ سمبلیک و معنایی قرار بدهد. هر دو کار برای جنگجوها و عشاق لذت‌بخش است، هر دو کار می‌تواند به خونریزی منجر شود و هر دو کار می‌تواند مرگ‌آور باشد (در مبارزه از روی عمد و در زایمان به ناچار).

برای نمونه یکی دیگر از سرنخ‌هایی که مارتین در زمینه‌ی مقایسه کردنِ مبارزه و معاشقه در متنش گذاشته است، مربوط‌به ششمین فصل جیمی لنیستر در «یورش شمشیرها» می‌شود. در صحنه‌ای که جیمی، دستش را از دست داده و در مسیر بازگشت به قدمگاه پادشاه است، او کابوس می‌بیند که به غارهای کسترلی‌راک بازگشته است: «برای اینکه قوی بماند، باید قبل از خواب غذا بخورد، اما او بیشتر از اینکه گرسنه باشد، خسته بود. چشمانش را بست و امید داشت که رویای سرسی را ببیند. رویاهای تب‌دار خیلی واضح بودند…  عریان و تنها در محاصره دشمنان ایستاده بود، با دیوارهای سنگی که در اطرافش بهم فشرده می‌شدند. آن‌جا را شناخت، راک. می‌توانست وزن بسیار زیاد آن را بالای سرش حس کند. او در خانه بود. در خانه و سالم. دست راستش را بالا گرفت و انگشتانش را خم کرد تا قدرت را در آن‌ها حس کند. حسی به خوبی معاشقه داشت. به خوبی شمشیربازی. چهار انگشت و یک شست. او خواب دیده بود که چلاق شده، اما این‌طور نبود. حس رهایی باعث شد گیج شود. دستم، دست خوبم. تا زمانی‌که سالم بود، هیچ‌چیز نمی‌توانست به او صدمه بزند». خب، پس تا اینجا به این نتیجه رسیدیم که مارتین یک خط موازی بین شمشیربازی و معاشقه ترسیم کرده است؛ تا وقتی که در خواندنِ متن افسانه‌ی لایت‌برینگر هستیم، بدانیم که توصیف کردنِ فرو رفتن شمشیرِ آزور آهای در قلبِ نیسا نیسا می‌تواند به معنای معاشقه باشد. اما اگر معاشقه یعنی شمشیربازی، پس حتما نبرد و جنگ هم می‌تواند به‌معنی زایمان کرده باشد. چون بالاخره خون و مرگِ واقعی در هنگام نبرد و زایمان اتقاق می‌افتد. از قضا مارتین در متنش، نبرد و زایمان را هم به هم تشبیه کرده است. در ششمین فصل کتلین استارک در «نزاع شاهان»، مکالمه‌ای درباره‌ی همین موضوع بین کتلین و بریین شکل می‌گیرد. در این متن به تمام اشاراتی که به «خون»، «خورشید»، «رنگ سرخ»، «شمشیر» و «روشنایی» که به‌طرز نامحسوسی سعی می‌کند تصویرِ افسانه‌ی لایت‌برینگر را در ناخودآگاه‌مان زنده کند دقت کنید: «بیرون، به نوع دیگری از آواز برخورد. ریموندِ شاعر کنار شراب‌خانه در میان حلقه‌ای از شنونده‌ها نشسته بود و با صدای بمش ترانه‌ی لُرد درموند در مرغزار خونین را می‌خواند: «و آن‌جا شمشیر در دست ایستاده بود، آخرین فر از ده دَری…». بریین ایستاد تا کمی گوش کند. به شانه‌‌های عریضش قوز داده و بازوان کلفتش را روی سینه در هم فرو برده بود. جمعی از پسرانِ ژنده‌پوش، از کنارشان به دو گذشتند. داد می‌کشیدند و با چوب به هم می‌زدند. چرا پسرها این‌قدر عاشق بازی جنگن. شاید ریموند پاسخش را داشت. آوازخوان که به آخر ترانه نزدیک می‌شد، صدایش را بلند کرد: «و‌ علفهای زیر پایش سرخ بود، و پرچم‌هایش سرخ براق بود، و روشنایی سرخ غروب خورشید، او را غرق نور کرد. فرمانروای قدر فراخواند: بیایید، بیایید، شمشیر من همچنان گرسنه است. و با غریو خشمی وحشیانه، سیلی از آن‌ها از نهر گذشت…». بریین گفت: «جنگیدن بهتر از انتظار کشیدنه. ‌وقتی می‌‌جنگی اینقدر احساس ناتوانی نمی‌کنی. شمشیر و اسب داری، گاها یه تبر. وقتی مسلحی، سخته که کسی بهت صدمه بزنه». کتلین به او خاطر نشان کرد: «شوالیه‌ها تو جنگ می‌میرن». بریین با آن چشم‌های آبی و زیبا به او نگاه کرد، «همون‌طور که خانم‌ها سر زایمان می‌میرن. هیچکس برای اونا ترانه نمی‌سازه». «فرزندها یه نوع متفاوتی از جنگ هستند»، کتلین به سمت دیگر حیاط چشم دوخت، «جنگی بدون پرچم و شیپور، اما شدتش کمتر نیست. حمل بچه، به این دنیا آوردنش… مادرت دردش را برات تعریف می‌کرد…». بریین گفت: «مادرم رو هیچ‌وقت نشناختم». پس، همان‌طور که شمشیربازی مثل معاشقه است، در این تکه متن هم می‌بینیم که زایمان هم حکم یک‌جور نبرد را دارد.

در افسانه‌‌ی کارثی‌ها آمده است: «زمانی دو ماه در آسمان بودند، اما یکی زیادی به خورشید نزدیک شد و از شدت حرارت ترک برداشت. هزاران هزار اژدها بیرون ریختند و از آتش خورشید نوشیدند». بخش آخر این جمله که به نوشیدنِ آتشِ خورشید توسط اژدهایان اشاره می‌کند، یادآور این نکته است که تکه‌های متلاشی‌شده‌ی ماه در آتشِ دنباله‌دارِ خورشید حمام می‌کنند. ‌شهاب‌سنگ‌ها حکم تولد دوباره‌ی ماهِ در حال مرگ و خورشید در حال مرگ را دارند. منظورم از «خورشید در حال مرگ» این است که خورشید در جریان شب طولانی مخفی بوده و صورتش را از دنیا پنهان نگه داشته بود. پس شهاب‌سنگ‌ها در حالی معادلِ آزور آهایِ دوباره متولد شده (خورشید) و نیسا نیسای دوباره متولد شده (ماه) هستند که بچه‌شان هم نماینده‌ی تولد دوباره‌ی والدینش است. از قضا در کتاب‌ها، متنی است که مارتین ازطریق آن، دنباله‌دارِ سرخ (لایت‌برینگر) را به شکلی سمبلیک به با هر دوی خورشید و ماه مقایسه می‌کند. در چهارمین فصلِ جان اسنو در «نزاع شاهان»، مارتین دنباله‌دار را با ماه مقایسه می‌کند: «جان با دست سوخته‌اش روی شانه‌ی او زد. با هم در میان اردوگاه قدم زدند. در هر طرفشان آتش روشن کرده بودند. بالای سرشان ستاره‌ها آشکار می‌شدند. دُم سرخ درازِ مشعلِ مورمونت به روشنی ماه می‌سوخت. جان قبل از دیدن زاغ‌ها صدایشان را شنید. بعضی اسم او را صدا می‌زدند. وقتی نوبت داد و بیداد می‌رسید، پرنده‌ها خجالتی نبودند». یکی دیگر از سرنخ‌هایمان در ز‌مینه‌ی اثباتِ عصاره‌ی ماه در دنباله‌دار (لایت‌برینگر)، «کتاب یشمی»، نوشته‌ی کولکو وُلتار است. در جایی از کتابِ «رقصی با اژدهایان» درباره‌ی گرمای لایت‌‌برینگر (دنباله‌ار) همچون بدنِ گرم نیسا نیسا می‌خوانیم: «اسم شمشیر، لایت‌برینگر بوده. وُلتار باور داشت که با خونِ همسرش آبدیده شده بوده. به خاطر همین لایت‌برینگر هیچ‌وقت اون‌قدر سرد نمی‌شده که بشه لمسش کرد، بلکه به گرمی نیسا نیسا بوده. تیغه در نبردها به داغی می‌سوخت». ما می‌دانیم که روح و خون نیسا نیسا بعد از بیرون کشیدن آن از سینه‌اش، به درونِ شمشیر رفته است. چیزی که نشان می‌دهد عصاره‌ی ماه بعد از معاشقه و زایمان، به درونِ لایت‌برینگر (دنباله‌دار، بچه‌اش) رفته است.

لایت‌برینگر اما حاوی عصاره‌ی خورشید هم می‌شود؛ در طول متن به این نکته اشاره کردیم همان‌طور که شمشیر ندِ استارک که نماینده‌ی لایت‌برینگر است، نورِ خورشید را می‌نوشد و فولاد را تیره نگه می‌دارد، شهاب‌سنگ‌های اژدهاوارِ ماه هم که نماینده‌ی لایت‌برینگر هستند، آتشِ خورشید را نوشیده‌اند. حقیقت این است که با شمشیرِ بسیار تشنه‌ای سروکار داریم. این شمشیر علاوه‌بر خونِ نیسا نیسا، آتشِ خورشید را هم می‌نوشد. و البته شمشیرِ گرسنه‌ای هم است؛ یکی از مصرع‌های شعرِ لُرد درموند در جریان گفتگوی کتلین استارک و بریین را به یاد بیاورد که می‌خواند: «شمشیر من همچنان گرسنه است». ایده‌ی گرسنگی لایت‌برینگر در طول کتاب‌ها بارها تکرار می‌شود؛ مثلا لیف، یکی از فرزندان جنگل که با برن استارک دیدن می‌کند به او می‌گوید که «آتش همیشه گرسنه است» و وقتی سربازانِ تحت فرماندهی ملیساندر در جریان طوفانِ برف در «رقصی با اژدهایان» برای آتش زدن یک نفر هیجان‌زده و سراسیمه هستند (شیرین در کتاب‌ها هنوز نسوخته است)، آشا گریجوی (یا یارا گریجوی در سریال، خواهر تیان گریجوی) با دیدن این صحنه با خودش فکر می‌کند: «در شب، خدای سرخ باید سیر بشه». خودِ استاد ایمون تارگرین بهمان می‌گوید درحالی‌که یخ حفظ می‌کند، آتش مصرف می‌کند. تمام این ایده‌ها به یک کانسپتِ یکسان اشاره می‌کنند و کانسپت چیزی نیست جز (خودتان را آماده کنید!): شمشیرِ آزور آهای نه آورنده‌ی روشنایی، بلکه خورنده‌ی روشنایی است. چیزی که خورنده‌ی روشنایی است یعنی آورنده‌ی تاریکی است. آیا این حرف‌ها به این معنی است که شمشیرِ لایت‌برینگر به‌عنوان شمشیری که روشنایی را از دنیا می‌گیرد و تاریکی به جا می‌گذارد، شمشیرِ بدی است. از آنجایی که ما به این نتیجه رسیدیم که لایت‌برینگر یک شخص است و آن شخص جان اسنو است، آیا این نتیجه‌گیری به این معنا است که جان اسنو در پایان داستان به بدمنِ قصه تبدیل می‌شود؛ آیا به این معنی است که جان اسنو جایگاه به‌عنوان مشعلی که علیه تاریکی می‌سوزد را از دست می‌دهد؟ اِلزاما نه. منظورِ مارتین از توصیف کردنِ لایت‌برینگر در حال بلعیدن روشنایی بیش از اینکه به معنای آورنده‌ی تاریکی باشد، تعریف‌کننده یک مخزنِ روشنایی است. لایت‌برینگر (جان اسنو) تمام عصاره‌ی روشنایی پدر (آزور آهای / خورشید) و مادرش (نیسا نیسا / ماه) را دریافت کرده است و منتظر است تا سر موقع، با آزاد کردن آن، روشنایی را به دنیا بیاورد. هرچه هست، به نظر می‌رسد لایت‌برینگر بیش از تولیدکننده‌ی روشنایی، مصرف‌کننده و آزادکننده‌ی روشنایی است.

برای مثال اگرچه شمشیر لایت‌برینگرِ استنیس براتیون قلابی است، اما کماکان شعله‌ور می‌شود و مارتین هم از آن برای توصیف کردنِ لایت‌برینگر به‌عنوانِ «شمشیر خورشید» استفاده می‌کند. در سومین فصل جان اسنو در «رقصی با اژدهایان» می‌خوانیم: «استنیس براتیون، لایت‌برینگر را بیرون کشید. شمشیر، سرخ و زرد و نارنجی می‌درخشید، با روشنایی زنده بود. جان این نمایش را قبلا دیده بود… اما نه این‌شکلی، هرگز این شکلی‌اش را ندیده بود. لایت‌برینگر خورشیدی بود که به فولاد تبدیل شده بود. وقتی استنیس شمشیر را بالای سرش بُرد، مردم مجبور شدند تا سرهایشان را برگردانند یا چشم‌هایش را بپوشانند. اسب‌ها شیهه کشیدند و یک اسب سوارش را پایین انداخت. به نظر می‌رسید آتشِ درون آتش‌دان دربرابر طوفانِ روشنایی شمشیر کوچک می‌شد، مثل سگِ کوچکی که در مقابلِ یک سگِ بزرگ‌تر، سرش را از ترس خم می‌کند»… کمی بعدتر از زبان جان اسنو می‌خوانیم: «لایت‌برینگر روشن‌تر از هر چیزی که تا حالا دیدم بود. به روشنی خورشید»، جان جامش را بلند کرد، «به سلامتی استنیس براتیون و شمشیر جادویی‌اش». شراب در دهانش، تلخ بود». در مجموع در این بخش از مقاله، به این نتیجه رسیدیم که هر دوی آزور آهای و نیسا نیسا بر اثر انفجارِ ماه دوباره متولد می‌شوند و عصاره‌ی هر دوی خورشید و ماه به درونِ شهاب‌سنگ‌های اژدهاوار می‌رود ( شهاب‌سنگ‌ها در حالی قطعاتِ تکه‌تکه‌شده‌ی ماه هستند که با آتشِ خورشید مشتعل شده‌اند). شهاب‌سنگ‌ها خونِ ماه و آتشِ خورشید را می‌نوشند. حالا متوجه می‌شویم که منظورِ پیش‌گویی‌ها از بیدار شدنِ اژدهایان سنگی چه چیزی است. اژدهایانِ سنگی که بیدار شده‌اند، شهاب‌سنگ‌هایی هستند که حکمِ بچه‌ی ماه و خورشید را دارند. اما هنوز یک نکته‌ی کنکوری دیگر باقی مانده است. طبق این سناریو، دنباله‌دار قبل از برخورد به ماه، توسط خورشید به دو نیم تقسیم می‌شود. نیمه‌ی اولِ دنباله‌دار به ماه برخورد می‌کند و آتش‌سوزی به وجود آمده نابود می‌شود و نیمه‌ی دومِ دنباله‌دار که ظاهرا مدارش کمی متفاوت‌تر از مسیر دنباله‌دار اول بوده است، از انفجار جان سالم به در می‌برد، اما از میانِ آ‌تش‌سوزی باقی مانده از انفجارِ قبلی عبور می‌کند و از آن طرف درحالی‌که به سرخی می‌سوزد خارج می‌شود و مسیرِ هشت هزار ساله‌اش را برای بازگشت دوباره در زمان حال ادامه می‌دهد.

در افسانه‌ی لایت‌برینگر آمده است که شمشیر قبل از فرو رفتن در قلبِ نیسا نیسا، سفید و از شدت داغی در حال دود کردن بوده است و بعد از اینکه آزور آهای آن را از سینه‌ی نیسا نیسا بیرون می‌کشد، با خون او سرخ شده و شعله‌ور می‌شود. از آنجایی که افسانه‌ی لایت‌برینگر و به دنیا آمدن اژدهایان از ماه، دو روایتِ متفاوت از یک رویداد هستند، پس با استفاده از یکی می‌توان جای خالی دیگری را پُر کرد. بنابراین می‌توان تصور کرد که تکه‌ی دوم دنباله‌دار به خاطر حرارت خورشید داغ شده بوده، اما هنوز همچون یک دنباله‌دار استاندارد، سفید باقی مانده است، اما بعد از اینکه انفجار رخ می‌دهد و دنباله‌دار دوم از وسط آتش‌سوزی عبور می‌کند (بعد از اینکه آزور آهای شمشیر را از قلب نیسا نیسا بیرون می‌کشد)، دنباله‌دارِ باقی مانده سرخ می‌شود و همچنان سرخ است. از این نظر، دنباله‌دار باقی‌مانده هم نماینده‌ی لایت‌برینگر یا آزور آهایِ دوباره متولد شده است. درواقع کلِ دنباله‌دار پروسه‌ی انفجار  و تغییر و تحول را پشت سر می‌گذارند. با این تفاوت که تکه‌ی اولِ دنباله‌دار نابود می‌شود و در قالبِ شهاب‌سنگ‌های ماه متولد می‌شود و تکه‌ی دومِ دنباله‌دار نابود نمی‌شود، اما همان بلایی سرش می‌آید که سر تکه‌ی اول آمده بود و در قالبِ شهاب‌سنگ‌های سرخ و شعله‌ور ماه دیده بودیم؛ تکه‌ی دوم هم با عبور از وسط طوفان آتش‌سوزی انفجار ماه، از آن سمت همچون شهاب‌سنگی سرخ و شعله‌ور بیرون می‌آید. یا اگر بخواهیم دقیق‌تر باشیم، باید بگوییم که دنباله‌دار باقی‌مانده آزور آهای دوباره متولد شده است و شهاب‌سنگ‌های ناشی از انفجار ماه هم اژدهایان سنگی بیدار شده توسط او هستند. اما درنهایت تمام آن‌ها بچه‌های خورشید و ماه هستند و عصاره‌ی آن‌ها را به ارث برده‌اند. شهاب‌سنگ‌های اژدهاواری که به سرخی در اتمسفرِ زمین می‌سوختند حکم نسخه‌ی کوچک‌تر دنباله‌دار سرخی که در زمان حال همچون شمشیری شعله‌ور در آسمان می‌سوزد هستند. آن‌ها همه نمایندگانِ لایت‌برینگر (جان اسنو)، فرزند خورشید (آزور آهای / ریگار تارگرین) و ماه (نیسا نیسا / لیانا استارک) هستند. ‌هر دوی دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند اژدهایان و شمشیرهای شعله‌ور باشند.

عروسی شیمیایی دنریس تارگرین

اما بزرگ‌ترین سرخی که برای اثبات تئوری انفجار ماه توسط خورشید داریم، مربوط‌به نقطه‌ی اوج کتاب «بازی تاج و تخت – Game of Thrones» و سکانسِ قدم گذاشتن دنریس به درون آتش‌سوزی جنازه‌ی کال دروگو برای بیدار کردن اژدهایانش از درون تخم‌های سنگی‌شان است. البته سرنخ که چه عرض کنم؛ در این سکانس با گردهمایی تمام سرنخ‌هایی که تاکنون مطرح کردیم طرفیم. ما تا حالا به این نتیجه رسیدیم که مارتین اسطوره‌هایش را آن‌قدر دوپهلو و حتی چندپهلو می‌نویسد که از چند زاویه قابل‌برداشت باشند. مارتین اما اینجا نه فقط یک افسانه‌ی کوتاه، بلکه کلِ سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی را به‌گونه‌ای نوشته که حداقل به‌طور همزمان روایتگرِ دو داستان گوناگون است. او در این صحنه علاوه‌بر روایتِ داستان نحوه‌ی به دنیا آمدن اژدهایان، اتفاقات منتهی به نابودی ماه توسط آتشِ خورشید را هم با جزییات تعریف می‌کند. یک نمونه فوق‌العاده از مهارتِ مارتین در ترکیبِ اسطوره‌شناسی دنیایش در اتفاقاتِ روزمره‌ی داستانِ فعلی‌اش. نتیجه به یک سکانسِ تمام سمبلیک منجر شده است. ما در ظاهر فکر می‌کنیم که در حال خواندن درباره‌ی مراسم سوزاندن جنازه‌ی کال دروگو و اتفاقات معجزه‌آسای بعدش هستیم، ولی درواقع در حال خواندنِ جزییات نحوه‌ی ترکیدن ماه توسط آتشِ خورشید هستیم. هرکدام از کاراکترهای حاضر در این سکانس، نماینده‌ی یکی از عناصرِ افسانه‌ی انفجار ماه توسط خورشید هستند. فکر کنم بتوانید حدس بزنید که در این صحنه چه کسانی نمایندگی «ماه» و «خورشید» را برعهده دارند؛ در طول داستان، دنی، کال دروگو را به‌عنوان «خورشید و ستارگانم» صدا می‌کند و کال دروگو هم دنی را «ماه زندگی‌اش» صدا می‌کند. در ابتدا به نظر می‌رسد که این القاب چیزی بیش از وسیله‌ای برای ابزار عشقشان به یکدیگر نیستند؛ شاید این القاب مهربانانه از فرهنگ و اعتقاداتِ دوتراکی‌ها سرچشمه می‌گیرد که ماه را الهه‌ای می‌دانند که همسرش خورشید که خودش خدا است می‌دانند. اما بعد ترسیم الگوی ستاره‌شناسی ارائه‌ شده توسط افسانه‌ی لایت‌برینگر و اهمیتِ عناصر «ماه» و «خورشید» در آن، شاخک‌هایمان از شنیدنِ دنی و کال دروگو در حال صدا کردن یکدیگر با این القاب تیز می‌شود و متوجه می‌شود که اسم اسم‌های مستعار، تصادفی نیستند. ناگهان تمام قطعات پازل با سرعت کنار هم چیده می‌شوند. متوجه می‌شویم که دنریس نماینده‌ی سمبلیکِ دوشیزه‌ی ماه، عروسِ آتش است که با خورشید ازدواج می‌کند. افسانه‌ی کارثی‌ها درباره‌ی چگونگی تولد اژدهایان می‌گوید که ماه بیش از اندازه به خورشید نزدیک می‌شود، با حرارتش پخته می‌شود و مثل تخم مرغ شکاف برمی‌دارد و اژدهایان از درونش بیرون می‌ریزند.

این سناریو دقیقا همان اتفاقی است که موبه‌مو در سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی به وقوع می‌پیوندد؛ دنریس، دوشیزه‌ی ماه به درونِ آتشِ جنازه‌ی کال دروگو، پادشاه خورشیدی‌اش قدم می‌گذارد و خودش را از لحاظ سمبلیک قربانی می‌کند. تخمِ اژدهایان دنی در آتشِ خورشید (کال دروگو) جزغاله می‌شوند و شکاف برمی‌دارند و از درونشان اژدهایان زنده بیرون می‌آید. همان‌طور که بالاتر توضیح دادم، در افسانه‌ی کارثی‌ها منظور از نزدیک شدنِ بیش از اندازه‌ی ماه به خورشید، رویدادِ «خورشیدگرفتگی» است. از روی زمین این‌گونه به نظر می‌رسد که ماه، خورشید را در آغوش کشیده است. در سکانسِ تولد اژدهایان دنی هم ماه (دنی) با حرکت کردن به سمت خورشید (جنازه‌ی شعله‌ور کال دروگو)، در آتشِ آن حمام می‌کند که بلافاصله به صحنه‌ی تولدِ اژدهایان منتهی می‌شود. ما بالاتر به این نتیجه رسیدیم که افسانه‌ی ساختِ لایت‌برینگر توسط آزور آهای و افسانه‌ی تولد اژدهایان از ماه درواقع دو روایت گوناگون از یک رویداد یکسان هستند و حالا باید سکانسِ تولد اژدهایان دنریس را هم به‌عنوان یک روایت سوم اضافه کنیم. این بخش از کتاب، سرشار از نکات موازی و تشابهاتِ سمبلیک با افسانه‌ی لایت‌برینگر است. در دهمین فصل دنریس در «بازی تاج و تخت – Game of Thrones» می‌خوانیم: «وقتی خانِ سوارکاری می‌مُرد، اسبش درکنار کَشته می‌شد تا با سربلندی به سرزمین شب بتازد. اجساد زیر آسمان باز سوزانده می‌شد و کال برای گرفتن جایگاهش در میان ستاره‌ها سوار مرکبِ آتشینش برمی‌خاست. مرد هرچه با شدت بیشتری در زندگی سوخته باشد، ستاره‌اش در تاریکی روشن‌تر می‌درخشد. جاگو اولین کسی بود که آن را دید. با صدایی آهسته گفت: «اونجا». دنی نگاه کرد و نزدیک به افقِ شرق، آن را دید. اولین ستاره یک دنباله‌دار بود که سرخ می‌سوخت. به سرخی خون؛ دُم اژدها. نمی‌توانست انتظارِ نشانه‌ی قوی‌تری را داشته باشد». قبل از اینکه مراسم سوزاندنِ جنازه‌ی کال دروگو آغاز شود، مارتین شروع به ترسیم کردن ارتباطات سمبلیکِ این سکانس با افسانه‌ی لایت‌برینگر می‌کند. اول اینکه کال دروگو به‌عنوان خورشید و ستارگانِ دنی، به‌عنوانِ ستاره‌ای درخشان در تاریکی توصیف می‌شود؛ درست همان‌طور که لایت‌برینگر به‌عنوان یک شمشیر شعله‌ور در تاریکی می‌درخشد و درست همان‌طور که مردانِ نگهبانان شب، خودشان را در سوگندشان، شمشیری در تاریکی توصیف می‌کنند. همچنین دنی در آسمان به‌دنبالِ ستاره‌ی شخصی کال دروگو می‌گردد که با دنباله‌دار سرخ روبه‌رو می‌شود؛ دنباله‌دار سرخ سمبلِ لایت‌برینگر، آزور اهای و البته اژدهایان است. کال دروگو در سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی، نقشِ سمبلیکِ آزور آهای، جنگجوی آتش و پادشاه خورشید را برعهده دارد.

اصلا لازم به محاسبات ما هم نیست. خود دنی بعد از دیدنِ دنباله‌‌دار سرخ، بلافاصله یاد «خون» (به سرخی خون) و «آتش» (اشاره به سوختن) و «اژدهایان» (شباهتِ دنباله‌دار به دُم اژدها) می‌افتد. همان‌طور که بالاتر توضیح دادم، اگرچه دنباله‌داری که به ماه خورده، ربطی به خورشید ندارد، اما نحوه‌ی جایگیری ماه و خورشید در آسمان طوری بوده که مردم با دیدن آن‌ها از روی زمین به این نتیجه رسیده‌اند که خورشید (آزور اهای)، شمشیرش را در بدنِ ماه (نیسا نیسا) فرو کرده است و از آنجایی که «شمشیر» علاوه‌بر سلاح نبرد، به‌عنوان استعاره‌ای از اندام مردانه هم توصیف می‌شود، پس دنباله‌دار استعاره‌ای از اندام مردانه‌ی پادشاه خورشید (آزور آهای / کال دروگو) است که با استفاده از آن دوشیزه‌ی ماه (نیسا نیسا / دنی) را با بذر‌های اژدهایی آتشینش باردار می‌کند. دنی تخم‌های اژدهایش را برای اولین‌بار در مراسم ازدواجش با کال دروگو دریافت می‌کند که از لحاظ استعاره‌ای به این معنا است که باردار شدن دنی با تخم‌های اژدها، نتیجه‌ی ازدواج و معاشقه‌ی خورشید (کال دروگو) و ماه (دنی) است. خب، بلافاصله بعد از صحنه‌ی دیدنِ دنباله‌دار سرخ در افقِ شرق، در صحنه‌ای که دنی، میری ماز دور را به خاطر کشتنِ بچه‌اش و کال دروگو محکوم به سوختن در آتش‌سوزی جنازه‌ی شوهرش کرده است می‌خوانیم: «دنی مشعل را از دست آگو گرفت و بین الوارها انداخت. روغن فورا شعله گرفت و علف خشک و بتونه چندان عقب نماندند. شعله‌های ریز مثل موش‌های چابک سرخی از چوب بالا رفتند، روی روغن سُر خوردند و از تنه به شاخه و از آن به برگ پریدند. گرما مثل نفس معشوق، دفعتا و به ملایمت به صورتش تف برداشت، اما خیلی زود آن‌قدر داغ شد که قابل‌تحمل نبود. دنی عقب رفت. چوب بلند و بلندتر جلز جلز کرد. میری ماز دور با صدایی مرتعش شروع به آواز خواندن کرد. شعله‌ها چرخیدند و دور برداشتند، از یکدیگر در رسیدن به روی سکو سبقت گرفتند. غروب به درخشش افتاد و به نظر رسید که هوا هم از شدت حرارت گداخته می‌شد. دنی ترک برداشتن الوارها را شنید. شعله‌ها میری ماز دور را به زیر کشیدند. آواز او بلندتر و مرتعش‌تر شد… سپس صدایش بند آمد، دوباره و دوباره و آوازش به جیغ زیر و بلند و پُر از عذاب تبدیل شد».

یادتان می‌آید افسانه‌ی لایت‌برینگر را از زاویه‌ی معاشقه‌ی زن و شوهری برای بچه‌دار شدن خواندیم، خب حالا چنین چیزی درباره‌ی این سکانس هم صدق می‌‌کند. توصیفات این صحنه سرشار از واژه‌های مشخصی است که گویی در حال توصیف کردن یک صحنه‌ی تولیدمثل هستند. از مشعلِ (اندام مردانه) که بین الوارها (بین پاها) فرو می‌رود تا تشبیه کردن حرارتِ آتش به نفس گرم معشوقه‌ای که دنی روی صورتش احساس می‌کند. در افسانه‌ی لایت‌برینگر هم آزور آهای «شمشیر»‌اش را در سینه‌ی نیسا نیسا فرو می‌کند. همچنین لرزیدنِ میری ماز دور از شدت عذاب، نه‌تنها یادآورِ توصیف کردن لحظه‌ی بیرون کشیدن شمشیر از درون سینه‌ی نیسا نیسا و «فریاد عذاب و سرمستی»‌اش است، بلکه یادآورِ شمشیر «شیون بیوه» (میری ماز دور یک بیوه است که در حال شیون کردن است) است؛ شمشیر شیون بیوه هم نیمی از شمشیر «آیس» (استعاره‌ای از لایت‌برینگر) است؛ همان‌طور که دنباله‌دار سرخی که به ماه دوم برخورد کرد، نیمی از دنباله‌دارِ اصلی بود؛ همان‌طور که دنباله‌دار توسط حرارت خورشید از وسط دو نیم می‌شود، آیس هم توسط تایوین لنیستر (شیر / نمادی از خورشید) به دو نیم تقسیم می‌شود و شوهرِ میری ماز دور هم توسط کال دروگو (پادشاه خورشید) کشته می‌شود و او را به استعاره‌ای از «شیون بیوه» تبدیل می‌کند. نکته‌ی دیگری که در این تکه متن مهم است، ایده‌ی گداخته شدن یا مایعِ شدن هوا توسط حرارات است. دلیلِ اهمیتش این است که رابطه‌ی مهمی بین «آتش» و «مایع»، مخصوصا «خون» وجود دارد. بارها در طول متن دنباله‌دار سرخ با عبارت‌هایی مثل «خونریزی کردن» یا «سوختن» توصیف می‌شود. مسئله این است که همان‌طور که اژدهایان (شهاب‌سنگ‌ها) از ماه به دنیا می‌آیند، آن‌ها با خونِ ماه سرخ شده‌اند، در هنگام زایمان بچه‌ هم مادر خونریزی می‌کند و بچه با بدنی خون‌آلود به دنیا می‌آید. پس هرجا آتش هست (هرجا ریگار تارگرین یا آزور آهایی برای باردار کردنِ یک زن هست)، خون هم هست (خونریزی نیسا نیسا و لیانا استارک). از آنجایی که در صحنه‌ی تولد اژدهایان دنی، دنی از لحاظ استعاره‌ای در حال زایمان کردن است و نمی‌تواند به معنای واقعی کلمه خونریزی کند، مارتین از «گداخته شدن هوا از حرارت» برای توصیفِ خونریزی زمانِ زایمان استفاده می‌کند.

اینجا اولین باری نیست که مارتین از زبانِ مرتبط با «آب و مایعات» برای توصیف کردنِ آتش استفاده می‌کند؛ در همین صحنه مارتین طوری می‌گوید که میری ماز دور توسط شعله‌ها به زیر کشیده می‌شود که انگار در حال توصیف غرق شدن او توسط امواجِ دریاست. بنابراین تعجبی ندارد صحنه‌‌ای که تیریون برای اولین‌بار شمشیرهای عهدنگهدار و شیون بیوه را می‌بیند سرشار از استعاره‌پردازی‌های مرتبط با آب و مایعات هستند: «دو رنگ بدون اینکه یکدیگر را لمس کنند لایه لایه روی هم دویده بودند. هر موج جدا از دیگری بود، مثل موج‌هایی از شب و خون در ساحلی فولادی». خلاصه، «خون در حال سوختن» یکی از اجزای مهم تغییر و تحولِ تبدیل شدن انفجارِ ماه از یک تخم به طوفانی از اژدهایانِ شعله‌ور است. مثلا در صحنه‌ای که دنی در چادرش می‌خوابد، کابوس می‌بیند که اژدهای درون خودش را بیدار کرده، بال در آورده است و در حال پرواز کردنِ از میان درِ سرخ است؛ در این صحنه، خون او در حال جوشیدن توصیف می‌شود: «در نهمین فصل دنریس در «بازی تاج و تخت – Game of Thrones» می‌خوانیم: «اشباح ملبس به جامه‌های مندرسِ پادشاهان، در راهرو صف کشده بودند. در دست شمشیرهایی از آتش کم‌رمق داشتند. موهایی از نقره و موهایی از طلا و موهایی به سفیدی پلاتین داشتند و چشم‌هایشان یاقوت و لعل و یشم و الماس بود. داد می‌زدند: «سریع‌تر، سریع‌تر». دوید، هر جا که روی سنگ پا می‌گذاشت، کف پایش به سنگ ذوب می‌شد. اشباح هم‌صدا داد می‌زدند و او جیغ کشید و خودش را به جلو پرت کرد. چاقوی بزرگی پشتش را بُرید و دریده شدن پوستش را حس کرد، بوی خون جوشان به مشامش رسید و سایه‌ی بال‌ها را دید و دنریس تارگرین پرواز کرد. «… اژدها رو بیدار کن…». جلویش نمایان شد، درِ سرخ خیلی نزدیک بود، خیلی نزدیک، راهروی اطراف محو شده بود، سرمای پشت سرش عقب می‌نشست. و حالا سنگ رفته بود و بر فراز دریای دوتراک‌ها پرواز می‌کرد، بالا و بالاتر، سبز زیر پایش موج برمی‌داشت و هر چیز که زنده بود و نفس می‌کشید از خوف سایه‌ی بال‌های او پا به فرار می‌گذاشت. بوی خانه به مشامش می‌خورد، می‌توانست آن را ببیند، آن‌جا، درست پشتِ در، زمین‌های سبز و خانه‌های بزرگ سنگی و آغوش گرم، در را گشود. «… اژدها…». و برادرش ریگار را سوار بر اسبی به سیاهی زره‌اش دید. آتش از میان شیارهای چشم باریک کلاهخود، سرخ می‌درخشید. صدای گنگِ سر جورا زمزمه کرد: «آخرین اژدها، آخرین، آخرین». دنی روبند سیاه او را بلند کرد. صورتِ خودش بود. بعد آن به مدت طولانی تنها بود و آتشِ درونش و زمزمه‌های ستارگان».

کلماتِ کلیدی این تکه متن، «ذوب شدن سنگ» (بیدار شدن اژدهایان سنگی / تبدیل شدن ماه به شهاب‌سنگ)، «فرو رفتن چاقو» (فرو رفتن لایت‌برینگر در بدن نیسا نیسا / معاشقه کردن)، «دریده شدن پوست» (شکاف برداشتن ماه از فریادِ دردِ نیسا نیسا / شکاف برداشتن ماه توسط خورشید)، «خون جوشان» (خونریزی هنگام زایمان / سرخ شدنِ شهاب‌سنگ‌های ماه پس از انفجار)، «بیدار شدن اژدها» (تحول شمشیر آزور آهای به لایت‌برینگر / سقوط کردن شهاب‌سنگ‌های اژدهاوار ماه به زمین) و همچنین «فرار کردن موجودات زنده از خوفِ سایه‌ی بال‌هایش» (وحشت و فرار مردم از سقوط شهاب‌سنگ‌های ماه) هستند. تغییر و تحولی که دنی در این کابوس پشت سر می‌گذارد (تبدیل شدن به اژدها) استعاره‌ای از تغییر و تحولِ ماه (دنی) بعد از نزدیک شدن به خورشید و متلاشی شدن و تبدیل شدن به هزاران هزار شهاب‌سنگ‌ِ اژدهاوار است. یکی دیگر از لحظاتی که به ایده‌ی «خون جوشان» اشاره می‌کند در نهمینِ فصل دنریس در «رقصی با اژدهایان» است. در این تکه متن، دروگون به‌عنوان یک اژدهای سیاه که شعله‌های سیاه بیرون می‌دهد و خون جوشان دارد این‌گونه توصیف می‌شود: «اژدها یک هیس دیگر کرد و کاملا روی شکمش دراز کشید. خونِ سیاه از جای زخمی که نیزه سوراخ کرده بود، بیرون می‌آمد، هرجا که روی شن‌های داغِ چکه می‌کرد دود می‌کرد. دنی فکر کرد، اون آتشیه که به گوشت تبدیل شده و منم همین‌طور». در ادامه‌ی ایده‌ی «خون جوشان»، صحنه‌ای که جان اسنو بخشی از «کتاب یشمی» که به کشته شدن یک شیر توسط لایت‌برینگرِ آزور اهای اختصاص دارد را به یاد بیاورد.: « ه بار آزور آهای با یه هیولا مبارزه می‌کنه. وقتی اون شمشیر رو تو شکم جانور فرو می‌کنه، خونش شروع به جوش اومدن می‌کنه». نمونه‌ی دیگری که از اشاره به موتیفِ تکرارشونده‌ی «خون جوشان» داریم، برای ملیساندر در «رقصی با اژدهایان» اتفاق می‌افتد؛ راهبه‌ی سرخ مشغولِ زُل زدن به درون آتش‌هایش و دریافت کردنِ پیش‌گویی‌هایش است که این اتفاقات می‌افتند: «یک چهره درون آتشدان شکل گرفت. برای یک لحظه با خودش فکر کرد، استنیس؟، اما نه، آن‌ها خصوصیاتِ چهره‌ی استنیس نبودند. یک چهره‌ی بی‌روح و به سفیدی جنازه. آیا آن چهره‌ی دشمنه؟ هزارانِ چشمِ سرخ در شعله‌های برخاسته شناور بودند. اون منو می‌بینه. در کنارش، پسری با چهره‌ی یک گرگ سرش را عقب بُرد و زوزه کشید. راهبه‌ی سرخ به خودش لرزید. خون از روی ران‌اش به پایین سُر خورد، سیاه و در حال دود کردن. آتش درونش بود، یک‌جور عذاب، یک‌جور سرمستی، وجودش را پُر کرد، وجودش را لبریز کرد، متحولش کرد. سوسوهای حرارت با الگویی تکراری به روی پوستش به حرکت در آمدند، در حد دستِ یک عاشق، مصر و لجباز بودند. صداهای عجیبی از گذشته‌های دور صدایش می‌کردند».

در جریان این تکه متن هم باز دوباره، محتوای جنسی کم‌رنگی قابل‌تشخیص است. برای شروع نه‌تنها عبارت «عذاب و سرمستی» تداعی‌کننده‌ی عذاب و سرمستی نیسا نیسا در زمان فرو رفتن شمشیر در سینه‌اش است (در زمان حامله شدن توسط آزور اهای)، بلکه مارتین به خونِ روی رانِ ملیساندر اشاره می‌کند که علاوه‌بر اینکه یادآورِ لحظاتِ زایمان یا از دست دادن باکرگی است، بلکه بهمان گفته می‌شود که ملیساندر آتشی را درونش احساس می‌کند که وجودش را لبریز از یک‌جور عذاب و سرمستی می‌کند و بلافاصله مارتین این جمله را با اشاره کردن به کشیده شدن دستِ معشوقه روی پوست، ادامه می‌دهد. لرزیدنِ ملیساندر با لرزیدن میری ماز دور از احاطه شدن با آتش تشابه سمبلیک دارد و توصیف کردن ملیساندر با آتشی درونش در این صحنه، یادآورِ آتشِ درون دنی در سکانس کابوس‌وارِ تبدیل شدنش به اژدها است. در صحنه‌ای که ملیساندر بچه‌ی سایه‌وارش را برای کشتنِ رنلی براتیون به دنیا می‌آورد هم دوباره از موتیف‌ها و عبارت‌های آشنایی استفاده شده است. در دومین فصل داووس در «نزاع شاهان» می‌خوانیم: «….نمی‌تونیم جلوتر بریم. در آهنی تمام راه تا کف دریا می‌ره. و فاصله‌ی میله‌ها از هم اون‌قدر کمه که یه بچه هم نمی‌تونه از بینشون رد شه». پاسخی جز خش‌خشی آهسته نشنید. سپس ناگهان در میان تاریکی، نوری روشن شد. داووس دستش را به جلوی چشمانش بلند کرد، سپس نفسش بند آمد. ملیساندر باشلقش را پس زده و عبایش را که او را کاملا می‌پوشاند پایین انداخته بود. برهنه بود و باردار بود. پستان‌های متورمش سنگین روی سینه‌اش افتاده بودند و شکمش طوری برآمده بود که انگار می‌خواست بترکد. زمزمه کرد: «خدایان حفظمون کنن». و در جواب شنید که او خندید؛ بم و تو گلویی. چشمانش به مانند زغال داغ بودند و عرقی که پوستش را گرفته بود، انگار از خودش نور داشت. ملیساندر می‌درخشید. زن نفس‌نفس‌زنان نشست و پاهایش را گشود. خون از روی ران‌هایش پایین می‌ریخت؛ به سیاهی جوهر. ناله‌اش می‌توانست از روی عذاب باشد یا سرمستی یا هر دو. و داووس تاجِ سر بچه‌ای را دید که برای خروج از او زور می‌زد. دو دست خودشان را آزاد کردند، چنگ انداختند. انگشتانِ سیاهی دور ران‌های ملیساندر را گرفتند، کشیدند، تا اینکه تمام سایه به بیرون، به این دنیا لغزید و ایستاد. بلندتر از داووس بود، بلندتر از قایق، به سقفِ تونل می‌رسید. برای تماشایش تنها یک لحظه فرصت پیدا کرد، سپس رفت، روی سطح آب دوید و از بین میله‌های درِ آهنین رد شد، اما همان یک لحظه کافی بود».

این صحنه مخصوصا از این جهت استعاره‌ی بی‌نقصی برای افسانه‌ی لایت‌برینگر، افسانه‌ی کارثی‌ها از تولد اژدهایان و سکانس به دنیا آمدن اژدهایان دنی است، چون نه با یک زایمانِ استعاره‌ای، بلکه با یک زایمان واقعی سروکار داریم. عبارتِ «عذاب و سرمستی» و اشاره به «خونِ سیاه» هم دوباره حاضر می‌شوند. بدنِ ملیساندر در این صحنه طوری می‌درخشد که انگار از خودش نور دارد؛ نکته‌ای که یادآورِ جایگاه او به‌عنوانِ دوشیزه‌ی ماه (نیسا نیسا) در حال زایمان کردن شهاب‌سنگ‌های اژدهاوار است. همچنین همین که بچه‌ی سایه‌وار (استعاره‌ای از لایت‌برینگر، شمشیر آزور آهای و بچه‌ی نیسا نیسا) به‌عنوان یک سایه توصیف می‌شود، به همان نکته‌ای اشاره می‌کند که بالاتر درباره‌اش حرف زدیم؛ اینکه لایت‌برینگر بیش از اینکه آورنده‌ی روشنایی باشد، خورنده‌ی روشنایی و آورنده‌ی شب است (سقوط شهاب‌سنگ‌های ماه روی زمین موجب زمستان هسته‌ای و شب طولانی می‌شود). خب، حالا که سکانس‌های مشابه‌ی افسانه‌ی لایت‌برینگر و افسانه‌ی کارثی‌ها از تولد اژدهایان را مرور کردیم، بگذارید دوباره به سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی برگردیم. در این هنگام خواندن این تکه متن، به تمام عبارت‌هایی که به محتوای زیرمتنی جنسی و تولیدمثلی این صحنه اشاره می‌کنند توجه کنید؛ در پاراگراف بعد از سوزاندنِ میری ماز دور می‌خوانیم: «و حالا شعله‌ها به دروگویش رسیدند و حالا هر طرفش بودند. لباسش آتش گرفت و کال برای یک لحظه لباسی از ابریشم نارنجی با شاخک‌هایی از دودِ خاکستری پوشیده بود. لب‌های دنی باز شد و متوجه شد که نفسش را نگه داشته. بخشی از وجودش می‌خواست که طبقِ هراس‌های سر جورا، به میان شعله‌ها بدود و از دروگو طلب‌ بخشش کند و وقتی آتش گوشت را از استخوان‌هایشان ذوب می‌کند، برای آخرین بار او را در درونش بپذیرد و تا ابد یکی شوند». ایده‌ی ذوب شدنِ خورشید و ماه دقیقا همان فرمولِ ساختِ لایت‌برینگر است؛ دنی در حالی می‌خواهد دروگو را یک بار دیگر درونش بپذیرد که آزور آهای و نیسا نیسا هم با هم معاشقه می‌کنند؛ درست همان‌طور که خورشید هم با «شمشیر»‌اش (دنباله‌دار)، ماه را با هزاران هزار اژدها باردار می‌کند. همچنین ایده‌ی ذوب شدن خورشید و ماه درون یکدیگر به این نکته اشاره می‌کند که بچه‌ی آن‌ها حاوی عصاره‌ی وجودی هر دوی آن‌ها خواهد بود (جان اسنو دی‌ان‌ای هر دوی ریگار و لیانا را دارد، شهاب‌سنگ‌ها همزمان تکه‌های ماه هستند که با آتشِ خورشید شعله‌ور شده‌اند). درنهایت بخشِ «ذوب شدن گوشت از روی استخوان‌» هم یکی دیگر از موتیف‌های تکرارشونده‌ای است که در جریان یکی از رویاهای دنی در اوایلِ «بازی تاج و تخت – Game of Thrones»، سکانسِ به دنیا آمدنِ اژدهایان دنی را زمینه‌چینی می‌کند.

در سومین فصل دنریس در «بازی تاج و تخت – Game of Thrones» می‌خوانیم: «اما وقتی آن شب به خواب رفت، باز رویای آن اژدها را دید. این بار ویسریس حاضر نبود. تنها خودش بود و اژدها. فلس‌هایش به سیاهی شب بودند و خون آن‌ها را خیس و لزج کرده بود. دنی حس کرد که خون خودش است. چشم‌های اژدها، چشم‌هایی از گدازه‌ی مذاب بودند و وقتی دهانش را باز کرد، شعله‌ی داغ به بیرون غرید. دنی می‌شنید که دعوتش می‌کند، آغوشش را به روی آتش باز کرد و گذاشت که تمام بدنش را ببلعد، گذاشت که پاکش کند و شکل جدیدی به او بدهد. حس کرد که پوستش سوخت و سیاه شد و کنده شد، حس کرد که خونش جوشید و بخار شد، بااین‌حال دردی حس نمی‌کرد. احساس قدرت و نشاط و استحکام کرد. و روز بعد با شگفتی دید که آن‌قدر هم بدنش درد نمی‌کند. مثل این بود که خدایان دعایش را شنیده بودند و دلشان به رحم آمده بود. حتی کنیزهایش نیز متوجه تغییر شدند. ژیکوی پرسیده بود: «کالیسی، موضوع چیه؟ ناخوش هستید؟». «بودم»، کنار تخم‌های اژدهایی ایستاده بود که ایلیریو موقع جشن عروسی به او داده بود. یکی را لمس کرد، بزرگ‌ترین در بین سه‌تا، و با ملایمت دستش را روی پوسته کشید. دنی به این فکر می‌کرد که سیاه و سرخ است، درست مثل اژدهایش رویایش. سنگ زیر انگشت‌هایش به شکل عجیبی گرم حس می‌شد… یا اینکه هنوز خواب می‌دید؟ با اضطراب دستش را کنار کشید». بخشِ بسیار مهم این تکه متن «شکل جدیدی به او بدهد» است. دنی اجازه می‌دهد تا آتش، او را ببلعد و شکل جدیدی به او بدهد. ذوب شدنِ پوست و گوشت با آتش برای به دست آمدن یک شکل جدید همان ذوب کردنِ فلز با آتش برای دادن شکلی جدید به آن است. دلیل این رابطه‌ی سمبلیک این است که تمام این صحنه‌ها نسخه‌ی موازی افسانه‌ی لایت‌برینگر و افسانه‌ی حمام کردنِ ماه در آتشِ خورشید به‌عنوان سومینِ مرحله‌‌ی تلاش برای شکل‌دهی لایت‌برینگر است هستند؛ چیزی که به تولیدِ شمشیرهای شعله‌ور و شهاب‌سنگ‌های اژدهاوار و البته خودِ دنریس تارگرین منجر می‌شود؛ دنریس هم در آتشِ جنازه‌ی کال دورو زیر دنباله‌دار سرخ و نمک و دود دوباره متولد می‌شود؛ دوباره در آتش شکل می‌گیرد تا به نسخه‌ی انسانی لایت‌برینگر تبدیل شود. همچنین توصیف کردنِ اژدهای سیاه درونِ خواب دنی به‌عنوان چیزی که با خونِ دنی خیس و لزج است، به خاطر این است که او بچه‌ی دنی است؛ بچه‌ی تازه‌متولد شده با خونِ مادرش خیس است. حتی دنی بعد از بیدار شدن از خواب، پیش خودش فکر می‌کند که چقدر اژدهای سیاه رویایش شبیه به تخمِ دروگون است. درست مثل بچه‌ی سایه‌وار ملیساندر، اژدها هم نماینده‌ی لایت‌برینگر، فرزند ماه و خورشید است. این در حالی است که توصیف کردنِ اژدهای داخل رویای دنی به‌عنوان چیزی به سیاهی شب و خیس با خون، یادآورِ توصیف کردنِ حالتِ شمشیرهای عهدنگه‌دار و شیون بیوه با عبارتِ «موج‌هایی از شب و خون» است. همچنین پوسته‌ی تخمِ درگون هم در اوایل کتاب با عبارت «به سیاهی دریای نیمه‌شب و با این وجود پُر از جنب و جوش با قوس‌ها و منحنی‌های ارغوانی» توصیف می‌شود.

از دوباره تاکید می‌کنم که به خط موازی‌ای که مارتین دارد بین تمام این عناصر به‌عنوان اشکالِ مختلف لایت‌برینگر ترسیم می‌کند توجه کنید. لایت‌برینگر هم شهاب‌سنگ است، هم اژدهایان دنی است، هم آیس است، هم عهدنگه‌دار و شیون بیوه است، هم بچه‌ی سایه‌وارِ ملیساندر است و هم خود دنریس است. چیزهایی که در تمامی آن‌ها تکرار می‌شوند، رابطه‌ی نزدیکشان با «سایه»، «سیاهی»، «خون سیاه»، «ماه»، «خورشید»، «آتش»، «زایمان» و «تغییر و تحول» است. درنهایت در پایان رویای دنی در این صحنه می‌بینیم که آتش، خونش ‌را می‌جوشاند و گوشتش را می‌سوزاند و از بدنش جدا می‌کند؛ درست همان‌طور که دنی در صحنه‌ی سوختن جنازه‌ی کال دروگو در حال تصور کردن تمام اینها است. اما کارمان با این رویا تمام نشده. تشابهات سمبلیکِ بیشتری بین این رویای پیش‌گویانه و سکانس سوختنِ جنازه‌ی کال دروگو وجود دارد. در ادامه‌ی صحنه‌ی سوزاندنِ کال دروگو که کماکان مثل افسانه‌ی آزور آهای و نیسا نیسا، سرشار از اشارات زیرمتنی جنسی است، می‌خوانیم: «بوی گوشت سوخته به مشامش فرقی با کباب شدن اسب روی چاله‌ی آتش نداشت. سکو مانند هیولایی عظیم در میان تاریکی که عمیق‌تر می‌شد عربده کشید، جیغ‌های میری ماز دور را که ضعیف‌تر می‌شدند غرق کرد، شعله‌ها را به آسمان برای لیسیدن شکم شب فرستاد. با غلیظ‌تر شدن دود، دوتراک‌ها سرفه‌کنان عقب کشیدند. باد جهنمیِ شعله‌های عظیم نارنجی، پرچم‌هایشان را گشود، براده‌های درخشانی با دود برخاستند و مثل تعداد زیادی شبتاب تازه متولد شده، در تاریکی پخش شدند. حرارت با بال‌های سرخ عظیمش دوتراک‌ها را عقب راند، حتی مورمونت را نیز فراری داد، اما دنی سر جایش ماند. او از تبار اژدها بود و آتش درونش بود». وازه‌ی کلیدی در اینجا «دودهای غلیظ» است. اگر سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی حکم روایتِ دیگری از انفجار ماه را داشته باشد، پس این پاراگراف توصیف‌کننده‌ی لحظه‌‌ی خورشیدگرفتگی قبل از برخورد دنباله‌دار به ماه است. در این صحنه می‌بینیم که غلیظ‌تر شدن دود، باعث عقب راندنِ تماشاگران می‌شود. اما تنها کسی که در نزدیکی آتش باقی می‌ماند دنی (ماه) است. تازه بعد از این صحنه است که دنی (ماه) به درونِ آتش کال دروگو (خورشید) می‌پیوندد.

اشاره به هر چیزی که به «آتش» مربوط می‌شود در این پاراگراف، فراوان است. از گشودن شدن پرچم‌های آتشین تا بادهای جهنمی، از زبانه‌های شعله‌ور تا بال‌های سرخ عظیمِ حرارت. تصویرسازی آتش در این پاراگراف فراوان است. دلیلش این است که تحول بزرگی در شرف وقوع است. به نظر می‌رسد که پوسته‌ی ماه در حال پخته شدن و ترک برداشتن برای تولدِ اژدهایان است. یکی دیگر از عناصر کلیدی این پاراگراف، تشبیه شدنِ چاله‌ی آتش به هیولایی عظیم در حال عربده کشیدن است که باعث غرق شدن صدای جیغ و فریاد میری ماز دور می‌شود. همان‌طور که بالاتر گفتم، نه‌تنها استفاده از استعاره‌های مربوط‌به آب و مایعات، یادآورِ لایت‌برینگر است، بلکه این صحنه ارجاعی به همان چیزی است که در ابتدای مقاله درباره‌اش حرف زدیم؛ اگر یادتان باشد در آغاز مقاله گفتم، داستانِ «ناگا»، اژدهای دریایی که ساکنان جزایر آهن به‌عنوان هیولایی که باعث غرق شدن جزیره‌ها می‌شد به آن اعتقاد دارند، درواقع روایتگرِ داستان سقوط شهاب‌سنگ‌های ناشی از انفجار ماه بوده که باعث ایجاد سونامی و غرق شدن جزیره‌ها می‌شده. خب، حالا در این پاراگراف هم چاله‌ی آتش به هیولای عظیم عربده‌کشی (اژدهای دریایی) تشبیه می‌شود که صدای جیغ میری ماز دور (جزیره‌ها) را غرق می‌کند. سرنخِ دیگری برای اثبات اینکه سکانس به دنیا آمدن اژدهایان دنی، به‌طور نامحسوسی در حال روایت کردنِ داستانِ انفجار ماه است. «شهاب‌سنگ‌های لایت‌برینگر» و «آب سیاه» هم رابطه‌ی سمبلیکِ خودشان را دارند. بالاتر در این‌باره صحبت کردیم که تخمِ دروگون با عبارتِ «به سیاهی دریای نیمه‌شب» توصیف می‌شود. همچنین اولین باری که آیس، شمشیرِ سیاه ند استارک (لایت‌برینگر) را می‌بینیم، او در حال تمیز کردنِ خون باقی‌مانده از قطع کردنِ سرِ نگهبان شب فراری از روی آن با فرو کردن آن در چشمه‌ی آب سر د و سیاهِ جنگلِ خدایانِ وینترفل است؛ مارتین دقیقا از این عبارت برای توصیف این صحنه استفاده می‌کند: «او مشغول تمیز کردنِ تیغه در آن آب‌هایی که به سیاهی شب بودند بود». ند استارک در این صحنه مشغولِ ساختنِ نسخه‌ی مینیاتوری امواجِ «خون» و «شب» است. درست همان‌طور که برخورد شهاب‌سنگ‌ها به دریا موجب ساختنِ امواج سونامی‌وار می‌شدند.

یادتان می‌آید در آغاز مقاله گفتم جوزف کمپل، اسطوره‌شناسی را به شناختن زندگی در تخم یک حشره توصیف می‌کند. خب، مارتین دقیقا اینجا دارد با متصل کردنِ سمبلیک تصویر سهمگین و غول‌آسای برخورد شهاب‌سنگ (لایت‌برینگر) به دریا با صحنه‌ی کوچک و جزیی موج‌های شکل‌گرفته از تمیز کردن آیس (لایت‌برینگر) در آب چشمه، همین کار را انجام می‌دهد. صحنه‌ی دیگری که در این زمینه داریم، صحنه‌ای است که دنی بعد از خوردنِ قلبِ اسب، درحالی‌که با خون پوشیده شده است، به درونِ آب سیاه دریاچه‌ی «رحم جهان» قدم می‌گذارد تا بچه‌ی درون شکمش را تمیز کند. از آنجایی که بچه‌ی دنی، فرزند خورشید و ماه است، پس او لایت‌برینگر است. وارد شدن او به درون آب سیاه دریاچه و موج‌هایی که ایجاد می‌شود، اشاره‌ی دیگری به ماجرای سقوط شهاب‌سنگ‌های ماه به درونِ دریا است. نکته‌ی جالب ماجرا این است که قلعه‌ی درگن‌استون در خلیج بلک‌واتر (آب سیاه) قرار دارد که باتوجه‌به تمام این تشابهات موازی بین لایت‌برینگر و آب سیاه و باتوجه‌به اینکه در اوایل متن، دنی در یکی از رویاهایش، قلعه‌ی درگن‌استون را در ظاهر یک شهاب‌سنگِ آتشین سقوط کرده می‌بیند، پس این هم می‌تواند یک نمونه‌ی دیگر از رابطه‌‌ی نمادین بین لایت‌برینگر و آب سیاه دریا برای تایید کردن تئوری‌مان مبنی بر سرچشمه گرفتن اسطوره‌های جزایر آهن از سقوط کردن شهاب‌سنگ در دریا باشد. در سراسر «نغمه‌ی یخ و آتش» مدام با چیزهایی که استعاره‌ای از لایت‌برینگر هستند روبه‌رو می‌شوند که با آب سیاه ارتباط برقرار می‌کنند و کنار هم قرار گرفتن تمام این نشانه‌های یکسان یعنی با حرکتی عمدی از سوی مارتین طرفیم. پس طرفداران این تئوری باور دارند که یکی از معانی «آب سیاه» و «امواج شب»، اشاره به آب‌های سیاه دریا در جریان شب طولانی است. همچنین اژدهای دریایی داستانِ پادشاه خاکستری که جزیره‌ها را غرق می‌کرده، درواقع روایتگرِ شهاب‌سنگی بوده که در دریا یا نزدیکی دریا سقوط کرده و باعث ویرانی‌ها و سونامی‌های بزرگی شده است. از قضا داستان یکی از اسطوره‌های وستروس هم این تئوری را تایید می‌کند. در اسطوره‌های منطقه‌ی استورمز‌اند شخصی به اسم «دوران گادزگریف» وجود داشته که تصمیم می‌گیرد با دخترِ خدای طوفان و الهه‌ی باد ازدواج کند. والدین دختر با این وصلت مخالف می‌کنند، اما آن‌ها به حرفشان اهمیت نمی‌دهند و ازدواج می‌کنند. خدای طوفان و الهه‌ی باد هم از عصبانیت، سونامی‌های بزرگی در شب عروسی آن‌ها به وجود می‌آورند که موجب مرگِ تمام اعضای خانواده‌ی دوران گادزگریف به جز خود او و دختر دلخواه‌اش می‌شود. باز دوباره این اسطوره می‌تواند داستانی باشد که مردم باستان برای توضیح دادن رویداد غیرقابل‌تصورِ سقوط شهاب‌سنگ‌ها درون دریا ساخته‌اند و به مرور زمان حقیقت پشتشان فراموش شده است.

اما در بازگشت به سکانسِ به دنیا آمدن اژدهایان دنی، بلافاصله بعد از پاراگراف قبلی می‌خوانیم: «دنی به حریق یک قدم دیگر نزدیک شد و با خودش فکر کرد که حقیقتش را مدت‌ها پیش احساس می‌کرده، اما منقل به اندازه‌ی کافی داغ نبود. شعله‌ها مانند زن‌هایی که در عروسی‌اش رقصیده بودند، در مقابلش به خود می‌پیچیدند، چرخ می‌زدند و آواز می‌خواندند و حجاب زرد و نارنجی و سرخشان را به رخ می‌کشیدند؛ دست زدن به آن‌ها مخوف بود، اما دوست‌‌داشتنی بودند، خیلی دوست‌داشتنی؛ زنده از حرارت. دنی با پوستی برافروخته و براق برایشان آغوش گشود. این هم عروسی بود. میری ماز دور ساکت شده بود. همسر خدا، او را بچه می‌پنداشت، لیکن بچه‌ها بزرگ می‌شدند و بچه‌ها می‌آموختند». عبارت کلیدی در این پاراگراف «این هم عروسی بود» است. خود دنی یک خط مستقیم بین دو عروسی‌اش می‌کشد. دنی دفعه‌ی اول با کال دروگو عروسی می‌کند و به کالیسی‌اش تبدیل می‌شود و حالا دوباره با قدم گذاشتن به آتشش، با او عروسی می‌کند و به شکل دیگری متحول می‌شود. به خاطر همین است که این سکانس را «عروسی شیمیایی» نامیده‌ام. به خاطر اینکه اصلِ شیمی، تغییر و تحول است (والتر وایت موافقت می‌کند!). تمام صحنه‌هایی که دنی در جریان آن‌ها دنی آتشِ درونش را احساس می‌کرد، تغییر و تحول‌هایی هستند که کم‌کم به سکانسِ آتش‌سوزی جنازه‌ی کال دروگو و پوست انداختن کامل دنی و متولد شدن دوباره‌ی او منتهی می‌شوند. رنگِ تغییر و تحول در شیمی هم قرمز است و معنی «در سرخ» هم همین است. به خاطر همین است که دنی در کابوسِ «بیدار کردن اژدها»، بعد از اینکه بال‌های اژدها در می‌آورد و خونش شروع به جوشیدن می‌کند، پرواز می‌کند و از درِ سرخ عبور می‌کند و با کنار زدنِ کلاهخود برادرش ریگار، با چهره‌ی خودش روبه‌رو می‌شود. درِ سرخ استعاره‌ای از تغییر و تحول او به درون یک اژدها است؛ درِ سرخ استعاره‌ای از رنگِ قرمز تغییر و تخول در شیمی است.

یکی دیگر از جنبه‌های نسبت دادن تغییر و تحولِ شیمیایی به عروسی دوم دنی، خورشید است. اگرچه در سراسر دنیا و حتی در «نغمه‌ی یخ و آتش»، صورتِ درخشانِ خورشید به شکل یک «شیر» به تصویر کشیده می‌شود، اما شیمیدانان باور داشتند که شخصیتِ دوم خورشید، «اژدها» است. در این صحنه هم یک اژدها در حال به دنیا آمدن است؛ یک اژدهای سیاه که که دنیا زیر سایه‌ی بال‌های بزرگش قرار می‌گیرد؛ درست همان‌طور که پرواز کردن دروگون در خیلی از صحنه‌های کتاب توصیف می‌شود. دنریس اما کابوسِ «بیدار کردن اژدها» را درحالی‌که مشغولِ به دنیا آوردنِ بچه‌اش ریگو در چادری با سایه‌های رقصنده است می‌بیند. دنی در رویایش، تصویری از ریگوی زنده را می‌بیند. درحالی‌که قلبش با آتش احاطه شده است و آتش از دهانش همچون اژدها بیرون می‌آید. تا اینکه آتش، او را می‌بلعد و به خاکستر تبدیل می‌کند. اما ریگوی واقعی زنده از رحمِ دنریس بیرون نمی‌آید؛ بچه‌ای با بال‌های خفاش و دُم و فلس‌های مارمولک که بوی قبرستان می‌دهد. اینکه ریگو به‌عنوان فرزند خورشید و ماه، مُرده و سوخته به دنیا می‌آید، در راستای استعاره‌پردازی لایت‌برینگر قرار می‌گیرد؛ لایت‌برینگر هم که نماینده‌ی تاریکی، سایه، مرگ و فرا رسیدن شب است. ریگوی در حالی چه در رویای دنی می‌سوزد و به خاکستر تبدیل می‌شود و چه در واقعیت سوخته به دنیا می‌آید که سالادور سان، دوستِ دزد دریایی داووس، شمشیرِ لایت‌برینگرِ استنیس را به‌جای شمشیر شعله‌ور، شمشیر «سوخته» توصیف می‌کند. لایت‌برینگر اگرچه فرزندِ آتش است، اما همزمان چیز سوخته و سیاه‌شده‌ای هم هست. در بازگشت به صحنه‌ی به دنیا آمدن اژدهایان دنی (عروسی شیمیایی دنی)، به سرانجام کار می‌رسیم؛ به بیدار شدن اژدهایان.

در چند پاراگراف بعد می‌خوانیم: «قدیمی دیگر، و دنی با وجود دمپایی‌هایش حرارت شن را روی پاشنه‌ی پاهایش حس می‌کرد. عرق از ران‌ها و بین سینه‌هایش پایین می‌ریخت و همچنین مثل ریزش آزاد اشک روی گونه‌هایش جاری بود. پشت سرش سِر جوران داد می‌کشید، ولی او دیگر اهمیتی نداشت. تنها آتش مهم بود. شعله‌ها چه زیبا بودند، دوست‌داشتنی‌ترین چیزی که به عمرش دیده بود، هرکدام مثابه‌ی ساحری با جامه‌ی زرد و نارنجی و سرخ بود که ردای مواجی از دود به تن داشت. شیرهای سرخ و مارهای عظیم زرد و تک شاخ‌هایی از جنس شعله‌ی آبی کم‌رنگ را دید؛ ماهی و روباه و هیولا، گرگ و پرنده‌های روشن و درخت‌های پُرشکوفه، هر یک زیباتر از قبلی. اسبی را دید، نریان عظیم خاکستری ترسیم شده با دود، یال پُرپشتش هاله‌ای از شعله‌ی آبی. بله، خورشید و ستارگان من، بله، حالا سوار شود، حالا اوج بگیر. جلیقه‌اش شروع به سوختن کرد، پس آن را در آورد و گذاشت که روی زمین بیافتد. چرم ناگهان مشتعل شد و او را با سینه‌های برهنه دربرابر حرارت، که از نوک سرخ و متورمشان شیر می‌ریخت، به آتش نزدیک شد. در دلش گفت، حالا، حالا، و یک لحظه کال دروگو را دربرابر با شلاقی مشتعل در دست، سوار بر نریان دید. او لبخند زد و شلاق را به روی هیزم‌ها کوبید. صدایی شنید، صدای شکستن سنگ. سکوی چوب و بوته و علف، شروع کرد به جابجایی و ریختن روی خودش. تکه‌هایی از چوب مشتعل روی او ریخت و بارانی از خاکستر و براده‌های داغ، او را شست. و چیز دیگری هم غلت خورد و جلوی پایش فرود آمد؛ تکه‌ای از سنگ فوسدار، روشن و با رگه‌های طلایی، شکسته و دودکنان. غرشی دنیا را فرا گرفت. بااین‌حال دنی صدای گنگِ فریاد زن‌ها و بچه‌ها از شدت بُهت را می‌شنوید. تنها مرگ می‌تواند بهای زندگی باشد. و صدای دومی بلند شد، به تیزی رعد. دود دورش می‌چرخید و سکو جابه‌جا می‌شد و الوارها با رسیدن شعله به قلبشان می‌ترکیدند. شیهه‌ی وحشت‌زده‌ی اسب‌ها و بلند شدن فریاد دوتراک‌ها از ترس و وحشت را می‌شنید و سِر جورا نام او را صدا می‌زد و فحش می‌داد. می‌خواست برایش داد بزند که نه، نه، شوالیه‌ی شریف، من، برای من نگران نباش. آتش مال منه. من دنریس طوفان‌زاد هستم، دختر اژدها، عروسِ اژدها، مادر اژدها، نمی‌بینی؟ نمی‌بینی؟ همراه‌با آروغی از شعله و دود که سی قدم به آسمان برخاست، توده‌ی هیزم متلاشی شد و در اطرافش پخش شد. دنی بدون هراس به میان طوفان آتش قدم گذاشت، بچه‌هایش را صدا زد. سومین صدا به بلندی و تیزی صدای شکستن دنیا بود».

در این صحنه، شلاقِ کال دروگو نقش دنباله‌دار (لایت‌برینگر) را ایفا می‌کند که تخم‌های سنگی را می‌شکند. بلافاصله تکه‌ای از پوسته‌ی سنگی تخمِ اژدها جلوی دنی می‌افتد. مارتین این تکه سنگ را «قوسدار» توصیف می‌کند که تداعی‌کننده‌ی حلال ماه است. هما‌ن‌طور که نیسا نیسا ‌سینه‌اش را در مقابل شمشیر لایت‌برینگر آزور آهای باز می‌کند، دنریس هم جلیقه‌ی شعله‌ورش را در می‌آورد و سینه‌اش را دربرابر شعله‌ها عریان می‌کند. سپس درباره‌ی بارانی از خاکستر، براده‌های داغ، طوفان آتش، آروغی از شعله و دود که سی قدم به هوا برمی‌خیزد و صدای سهمگینی که به بلندی و تیزی صدای شکستن دنیا بود صحبت می‌شود. اینها همه وسیله‌ای برای توصیف کردنِ باران شهاب‌سنگ پس از انفجار ماه هستند. انگار مارتین به‌طور غیرمستقیم در حال توصیف کردنِ دنیا در حین فرود آمدن بارانی از شهاب‌سنگ روی زمین در لحظه‌ی آغاز شب طولانی است. جمله‌ی آخر به بهترین شکل ممکن بازتاب‌دهنده‌ی مرحله‌ی آخرِ افسا‌نه‌ی لایت‌برینگر و افسانه‌ی کارثی‌ها از تولد اژدهایان از ماه است. همان‌طور که در اولی نیسا نیسا طوری از درد فریاد می‌کشد که ماه ترک برمی‌دارد و همان‌طور که در دومی فرو آمدنِ شهاب‌سنگ‌های ماه منجر به شکستن دنیا می‌شود (مثل نابود شدن بازوی متصل‌کننده‌ی اِسوس به وستروس)، صحنه‌ی به دنیا آمدن اژدهایان دنی هم با صدایی به بلندی و تیزی «شکستن دنیا» به اتمام می‌رسد؛ واقعه‌ی «چکش آبی» که فرزندان جنگل با جادو، «بازوی دورن» را به‌عنوان پُلی بین اِسوس و وستروس قطع کردند می‌تواند نه حاصل جادو، بلکه حاصل یکی از همین شهاب‌سنگ‌های غول‌پیکر باشد. بالاخره در نوکِ بازوی شکسته‌ی دورن، شهر «سان‌اسپیر»، پایتختِ دورن قرار دارد؛ سان‌اسپیر یا «نیزه‌ی خورشید»، عبارت خوبی برای توصیفِ شهاب‌سنگِ آتشین ماه است. انگار مارتین ازطریق نام‌گذاری شهری که در نوک بازوی دورن قرار گرفته دارد به‌طرز نامحسوسی سرنخ می‌دهد که شکستنِ بازوی دورن حاصل برخورد یک «نیزه‌ی خورشید» (یک شهاب‌سنگ) به این منطقه است. درنهایت، دنریس در این صحنه خودش را نه‌تنها مادر اژدهایان، بلکه دختر اژدهایان و عروسِ اژدهایان هم صدا می‌کند. دلیلش این است که وقتی دنی، چه در این صحنه و چه در کابوسِ «بیدار کردن اژدها»، دوباره متولد می‌شود، او به «آخرین اژدها»، به آزور آهایِ دوباره متولد شده تبدیل می‌شود. ایلیرو در صحبت با تیریون در «رقصی با اژدهایان»، این موضوع را خیلی خوب توضیح می‌دهد: «کودکِ وحشت‌زده‌ای که من تو خونه‌ی خودم بهش پناه دادم بودم تو دریای دوتراکی مُرد و در خون و آتش دوباره متولد شد. این ملکه‌ی اژدها که اسمش را یدک می‌کشه یه تارگرین واقعیه».

دنریس در ابتدا نقشِ دوشیزه‌ی ماه را برعهده دارد. او به‌عنوان کسی که با پادشاه خورشید، حامله می‌شود، عروسِ اژدهایان است و به‌عنوان کسی که اژدهایان را همچون ماه به دنیا می‌آورد، مادر اژدهایان هم است. اما حالا نقشِ او به آخرین اژدها، دخترِ اژدهایان، آزور آهایِ دوباره متولد شده تغییر کرده است. دنریس نه نماینده‌ی شهاب‌سنگ‌های سقوط کرده روی زمین، بلکه نماینده‌ی نیمه‌ی دوم دنباله‌دار است که از وسط طوفانِ آتشِ ناشی از انفجار ماه توسط نیمه‌ی اولِ دنباله‌دار عبور می‌کند و از آن سمت، سرخ رنگ و مثابه‌ی یک شمشیر شعله‌ور بیرون می‌آید. درحالی‌که اژدهایانش هم نماینده‌ی شهاب‌سنگ‌های ماه هستند که روی زمین سقوط کردند و دنیا را شکستند. یادتان می‌آید دنریس در رویایش می‌بیند که با آتش می‌سوزد و مثل شمشیر، شکل داده می‌شود؟ خودِ دنی نماینده‌ی لایت‌برینگر، شمشیر سرخِ آتشین آزور آهای است و از آنجایی که لایت‌برینگر چه در قالب شمشیر و چه در قالب اندام مردانه متعلق به آزور آهای است، پس لایت‌برینگر بودن دنی یعنی او آزور آهایِ دوباره متولد شده هم است. بخشِ گیج‌کننده‌ی این تشابهاتِ سمبلیک این است که دنریس در حالی دوشیزه‌ی ماه است که آزور آهای هم است. پس، برخلاف که جان اسنو که فرزند ماه (لیانا) و خورشید (ریگار) بود، دنی درواقع دخترِ خودش است. اما ما اینجا در حال صحبت کردن درباره‌ی تحولات سمبلیک هستیم، نه منطقی. دنریس به‌طور سمبلیک در قالب دوشیزه‌ی ماه می‌میرد و در قالب آخرین اژدها دوباره متولد می‌شود. او در حالی کارش را به‌عنوان کاراکتری در کهن‌الگوی دوشیزه‌ی ماه آغاز می‌کند که بعد از عروسی شیمیایی‌اش، به پادشاه خورشید تبدیل می‌شود و رهبری کالاسار خودش را برعهده می‌گیرد (درحالی‌که قبل از او، فقط مردان رهبر کالاسار بوده‌اند). دنی به‌عنوان تجسمِ زمینی دنباله‌دار سرخ، به‌عنوان تسجمِ آخرین اژدها، مسیرِ دنباله‌دار را دنبال می‌کند و مردمش را از وسط «کویر سرخ» عبور می‌دهد. دنی در ادامه‌ی داستانش به فتحِ شهرهای خلیج برده‌داران می‌پردازد و علاوه‌بر کالیسی، به ملکه هم تبدیل می‌شود. دنی همچنین بعد از مراسمِ سوختن جنازه‌ی کال دروگو، یک پوستِ شیر سفید به تن می‌کند و از آنجایی که شیر نمادِ خورشید است، این حرکت به سمبلی از جایگاه جدیدش به‌عنوان متحول شدن از ماه به خورشید تبدیل می‌شود. دنی همچنین موهایش را بعد از اینکه دوباره رشد می‌کنند (برخلاف سریال، در کتاب، موهای او در مراسم تولد اژدهایانش می‌سوزند)، می‌بافد که نشانه‌ای از وجودِ قدرت کال دروگو (پادشاه خورشید) در او است. درنهایت طرفداران این تئوری اعتقاد دارند که تمام این سمبل‌های اسطوره‌ای و ستاره‌شناسی می‌گویند که دنریس به پادشاه خورشید، آزور آهایِ دوباره متولد شده تبدیل شد که دنباله‌دار سرخ جزیی از اوست. این موضوع توضیح می‌دهد که چرا دنریس علاوه‌بر مادر اژدهایان، دختر اژدهایان و عروس اژدهایان هم است. او در حالی عروسِ آتش است که خود آتشِ تبدیل شده به گوشت هم است. او در حالی آزور آهای دوباره متولد شده است که نیسا نیسای دوباره متولد شده هم است. او نه‌تنها اژدهایان سنگی را بیدار کرده، بلکه اژدهای درونِ خودش را هم بیدار کرده است. و به این ترتیب، «و هر چیز که زنده بود و نفس می‌کشید از خوف سایه‌ی بال‌های او پا به فرار می‌گذاشت». منبع: زومجی/